There, I Fixed It: René Heyvaert

13 maart t/m 15 mei 2011
Locatie: Hogewal 1-9, Den Haag
Overzichtspagina There, I Fixed It: klik hier


'There, I Fixed It' staat voor een mentaliteit, een manier van kijken naar materialen en problemen die brutaal en onverwachts is. Tegendraadse oplossingen voor urgente problemen.

René Heyvaert (1929 Gent - 1984 Scheldewindeke) begon zijn carrière als succesvol architect en werd kunstenaar toen zijn lichaam niet goed meer functioneerde door ziekte. In zijn labiele toestand had hij een extreme relatie tot de architectuur ontwikkeld, waarbij hij enkel pure standpunten aanvaardde. Hij streefde meer en meer naar utopische oplossingen en beschouwde elk compromis als verraad. De enige bespreekbare werkelijkheid was de fictieve: Heyvaert droomde van modulatiesystemen en ruimten zonder rechte hoeken, ruimten die altijd veranderen. Die ruimten vond hij niet in de architectuur maar in de beeldende kunst. Hij werkte met tekeningen, foto's en mail art, maar bovenal met gevonden objecten.

Zijn sobere vormentaal kwam voort uit het constructivistische van zijn jeugdjaren en het minimalisme van zijn tijd. De vorm kwam bij hem direct voort uit het eenvoudige materiaal waarmee hij werkte en zijn aandacht voor hoe objecten gebruikt werden of gebruikt konden worden. Op de website van het S.M.A.K., die een groot aantal werken van hem in collectie heeft, lezen we: "Het aan-eengezette bestek, het geperforeerde heft van een mes, de gespleten lepel en tandeloze vork zijn de scherpe reflecties over de bruikbaarheid of eerder hanteerbaarheid van de objecten."

Er worden vier werken van Heyvaert uit de jaren zeventig getoond: zonder titel (dreftbus met kartonnen kruis), zonder titel (vork op houten plankje gebonden), zonder titel (gespleten soeplepel en afgezaagde vork) en zonder titel (zwart geverfde stok). Deze werken komen uit de Belgische Cera Collectie.

De werken zijn minimalistisch, herinneren aan dagelijkse gebruiken en de kleine aanpassingen die het leven makkelijker (de dreftbus die niet meer zo makkelijk uit je handen glijdt, de vork die net wat langer is) of juist moeilijker maken (een vork zonder tanden, een gespleten lepel). De stok die Heyvaert in het museum plaatste is bovendien een geste die het idee van waardevermeerdering ultiem weergeeft - de contextverandering bepaalt of iets wel of geen kunst is.

In een kort krantenbericht in de Gentse Nieuwe Gids uit 1973 werd zijn werk als volgt beschreven: "René Heyvaert brengt minimaal-art, met een grote liefde voor de vorm, gebaseerd op de eenvoud. In feite kleine fragmenten uit het dagelijks leven, en hij presenteert die zodanig dat je er - weer - naar moet kijken, zodat je ze moet her-zien."

"René Heyvaert was architect en werd kunstenaar. Kunst maken was voor hem een kwestie van overleven. Kunst was zijn enige uitweg en houvast, een middel om zijn ziekte te bestrijden. Heyvaert werkte met tekeningen, foto's en mail art, maar is vooral gekend voor zijn werk met gevonden objecten. Hij haalt banale voorwerpen uit het dagelijkse leven uit hun context, brengt ze binnen in de kunst, ontneemt ze hun functie en geeft ze met een minimale ingreep een ongekende kracht en intensiteit. Je voelt er de spanning tussen twee polen in, tussen de objectieve, intellectuele lading en de unieke, subjectieve, emotionele lading."
- Michiel Ceulers over het werk van René Heyvaert, 2009, www.whatspace.nl