Onno Dirker

Witte vlag - Rode vlag, symbolen van aggressie

Ceci n'est pas une exposition

"Onno Dirker heeft een tentoonstelling gemaakt, maar wat wordt er nu eigenlijk tentoongesteld? Wat zijn de kunstwerken die gepresenteerd worden en die de aandacht zouden moeten vragen? Zijn het de stierekoppen aan de muur? Wellicht de rozenlogo's die de wanden vullen of is het misschien het fris opgemetselde vertrek in het midden van de ruimte?

Geen van de ingrediënten geeft uitsluitsel over de samenstelling van het geheel. Het geheel is een constellatie van tekens met de logica van een labyrint. Een labyrint waarin de Minotaurus weliswaar is gedood, maar waarvan de uitgang vooralsnog verborgen blijft. Want talloos veel vragen worden ons gesteld en ieder antwoord is slechts een poging om het spoor niet helemaal bijster te raken.
Waarnaar verwijzen de rozen op de muren (of zijn het soms toch gebalde vuisten)? Zijn het tekens van smart of liefde? Schoonheid of pijn? Zijn het rozen zonder doornen als tekens van onschuld of symboliseren zij in hun bloedkleur de marteldood? Mogelijk vormen de rozen hier een huldeblijk aan de geofferde stieren; het mytische dier dat altijd zoveel angst en ontzag heeft ingeboezemd en dat daarom zowel vereerd als gedood moest worden.

Maar waarschijnlijk wil ik al teveel verklaren en raak ik met ieder woord verder van het beeld verwijderd. De enige uitweg ligt in het dwalen zelf. In de continue gedachtengang over dat wat ik zie en dat wat ik verwacht. Dat wat ik (her)ken en dat wat tegelijk nieuw is. Zoals ik flarden van een gesprek opvang zonder dat ik de conversatie volg, zo krijg ik een gefragmenteerd beeld van een tentoonstelling die misschien wel helemaal geen tentoonstelling wil zijn." (Tekst: Leo Delfgauw)